II Rawicki Maraton Dudziarski

organizowany jest w ramach zadania

WIWATOWISKO 2.2

dofinansowanego ze środków:

Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego,

pochodzących z Funduszu Promocji Kultury,

Samorządu Województwa Wielkopolskiego

oraz Gminy Rawicz

Szanowni Państwo,

W niedzielę, 12 czerwca 2022 r. na rawickim rynku odbędzie się II Rawicki Maraton Dudziarski. Organizatorami tej imprezy są: Fundacja „Dudziarz.eu” oraz Muzeum Ziemi Rawickiej w Rawiczu i Dom Kultury w Rawiczu.

Poprzez realizację tego działania chcemy promować wielkopolskie tradycje dudziarskie oraz popularyzować muzykę dudziarską wpisaną na Krajową Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego oraz uszanować i upamiętnić obecnych i dawnych mistrzów gry na tym wyjątkowym instrumencie. Do udziału w konkursowych zmaganiach zapraszamy zarówno muzyków dorosłych, jak również dzieci i młodzież.  

Mamy nadzieję, iż na rawickiej scenie pojawią się najlepsi dudziarze z całej Wielkopolski. Dlatego zwracamy się z prośbą o upowszechnianie informacji o naszym konkursie i zachęcanie dudziarzy i skrzypków do uczestnictwa w wydarzeniu.

Na zgłoszenia czekamy do 6 czerwca 2022 r.  

Załączamy Regulamin turnieju oraz Kartę zgłoszenia. W sprawie szczegółowych informacji prosimy o kontakt pod numerem telefonu: 602 508 472.

Regulamin RMD

Karta zgłoszenia RMD

Nazwę „dudy” część uczonych uważa za pożyczkę z tureckiego dudek (flet), część za wyraz rodzimy, dźwiękonaśladowczy, nawiązujący do polskiego: dud-nieć, dudnić, dudek, czeskiego dudlali (mruczeć), wschodnio-litewskiego zdro-bnienia daudate (piszczałka), litewskiego dudenti (nieprzerwanie trąbić), łotew-skiego dudindt (mruczeć, bąkać), niemieckiego tuten (trąbić).[1]

                Dudy zalicza się do instrumentów dętych, a w tej grupie do instrumentów języczkowych, ściślej zaś do rodziny klarnetów, w której dudy stanowią zam-kniętą podgrupę, ponieważ są instrumentem zadymanym nie bezpośrednio usta-mi, ale za pomocą specjalnego zbiornika powietrza. Zbiornik powietrza może być nadymany ustnie lub mechanicznie (za pomocą mieszka/dmuchawy); pi-szczałki zaś bywają wiercone cylindrycznie i wówczas posiadają stroik typu klarnetowego (typ wschodnioeuropejski, tj. dudy wielkopolskie, sierszenki, ko-zioł, gajdy istebniańskie, dudy podhalańskie), albo też konicznie, a wówczas stroik ich jest typu obojowego (typ zachodnioeuropejski, tj. dudy szkockie, bretońskie, hiszpańskie).[2]

W Wielkopolsce w praktyce ludowej najlepiej przetrwały słowiańskie formy folkloru muzycznego. Mimo różnorodnych i złożonych oddziaływań, dzieje wielkopolskiej kultury ludowej wskazują z jednej strony na zanik kultury ludu wielkopolskiego, z drugiej zaś skupiają naszą uwagę na odważnym, starannym ochranianiu i pobudzaniu regionalnych inicjatyw. Na tych terenach zachowała się dbałość o instrumenty muzyczne, charakterystyczne tylko dla tego regionu. Mimo represji związanych z II wojną światową przetrwały obrzędy, tradycje, pieśni oraz instrumenty ludowe. Licznie, wbrew zakazom, zachowane dudy      z czasów niemieckiej okupacji świadczą o tym, że instrument ten był ostoją polskości i wyrazem sprzeciwu wobec obcych wpływów. Budowane nawet na obczyźnie dudy były wyrazem czci dla polskiego folkloru. Dziś są one źródłem najczystszej rodzimej muzyki ludowej. [1]

„Folklor” to termin powszechnie dziś znany i używany, by jednak wyjaśnić jego pochodzenie i znaczenie należy sięgnąć do XIX wieku.

                W 1846 roku William Thoms, angielski zbieracz „starożytności litera-ckich”, zaproponował, aby dotychczasowe określenia: „starożytności ludowe” czy „literatura ludowa” zastąpić pojemnym angielskim terminem „folklore”. Thoms zakładał, iż pojęcie to będzie określało szeroko pojętą wiedzę ludu: jego zwyczaje i obrzędy, sposób życia i obyczaje, zjawiska przyrodnicze oraz litera-turę ustną (ballady, przysłowia). Jego następcy zawęzili pojęcie „folk” (lud) do duchowej kultury warstwy chłopskiej. W Europie tak właśnie rozumiany był folklor.[1]