Michał Umławski - urodził się w Rawiczu 16 sierpnia 1980 roku. Z wykształcenia etnograf, absolwent Uniwer-sytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, na Wydziale Historycznym, kierunku: etnologia i antropologia kultu-rowa. Obecnie jest instruktorem Dziecięco-Młodzieżowej Kapeli Dudziarskiej, działającej przy Fundacji Du-dziarz.eu-Wielkopolskie Kapele Dudziarskie. Jako nastę-pca odpowiedzialny za kontynuację dudziarskich tradycji na terenie Leszna, we wrześniu 2013 roku przejął schedę po Stefanii Raupis, działającej przez ponad 30 lat na rzecz folkloru na terenie Wielkopolski.
Wychował się w podrawickim Szymanowie, wsi, która dba o regionalne tradycje i pielęgnuje grę na dudach, taniec i śpiew. Od 10. roku życia był człon-kiem Młodzieżowego Zespołu Regionalnego i kapeli dudziarskiej „Wisieloki” z Szymanowa. Za namową Anny Brzeskot w 1992 roku rozpoczął naukę gry na dudach u Franciszka Brzeskota, współzałożyciela „Wisieloków”. Nie było to łatwe przedsięwzięcie; nie tylko ze względu na specyfikę instrumentu, ale też na osobę mistrza Brzeskota, który był bardzo wymagającym nauczycielem. Pierwszy sukces odniósł w 1994 roku, kiedy po występie w kategorii „Mistrz-Uczeń” (mistrz Franciszek Brzeskot i uczeń Michał Umławski) na Turnieju Dudziarzy Wielkopolskich w Kościanie został przyjęty do grona dudziarzy wielkopolskich.

Edward Ignyś – muzyk, skrzypek i dudziarz wielko-polski, budowniczy instrumentów ludowych, instruktor nauki gry. Urodził się 7 marca 1916 roku w Klein-Otlesleben w niemieckiej Westfalii jako syn emigrantów zarobkowych. Po powrocie z rodzicami do Polski mie-szkał w Opalenicy koło Buku, potem w Śmiglu. Pocho-dził z rodziny wiejskich muzykantów, których rodowód sięga XIX wieku. Rodzinna kapela Ignysiów do II wojny światowej grała na weselach wiejskich, „wińcach" (dożynkach), majówkach, zabawach.
Naukę gry na skrzypcach i dudach E. Ignyś rozpoczął w wieku 12 lat; nauczycielami byli jego ojciec i dziadek. Pod koniec okresu międzywojennego zaczął grać w rodzinnej kapeli. Podczas II wojny światowej muzykowanie musiało być zaniechane; Niemcy nie pozwalali grać na dudach, traktując to jako przejaw polskości. Po zakończeniu wojny Ignysiowie: ojciec i syn skom-pletowali dudy, skrzypce i od nowa zorganizowali kapelę, grając jak dawniej. W latach 1950-1970 zaczęli uczestniczyć w rozpowszechniających się wów-czas imprezach folklorystycznych: regionalnych i wojewódzkich. Były to m.in. przeglądy kapel dudziarskich, konkursy i festiwale.