Krajobraz kulturowy powstaje w wyniku wielowiekowego oddziaływania mieszkańców na przyrodę, przekształcania jej w harmonii z warunkami środowiska i prawami przyrody. Jeszcze dzisiaj na konkretnych przykładach, można prześledzić wpływ człowieka na środowisko oraz kształtowanie się i przemiany myślenia ekologicznego. Obok niezaprzeczalnych walorów przyrodniczych, właśnie krajobraz kulturowy stanowi o dużej atrakcyjności regionu.

Krajobraz kulturowy jest znakiem tożsamości danego regionu, przechowuje, bowiem świadectwa działalności jego dawniejszych mieszkańców. Przez wiele lat niszczony, znalazł się obecnie w sferze zainteresowań środowisk związanych zarówno z działalnością naukową jak również ochroną dziedzictwa kulturowego.

Nazwę „dudy” część uczonych uważa za pożyczkę z tureckiego dudek (flet), część za wyraz rodzimy, dźwiękonaśladowczy, nawiązujący do polskiego: dud-nieć, dudnić, dudek, czeskiego dudlali (mruczeć), wschodnio-litewskiego zdro-bnienia daudate (piszczałka), litewskiego dudenti (nieprzerwanie trąbić), łotew-skiego dudindt (mruczeć, bąkać), niemieckiego tuten (trąbić).[1]

                Dudy zalicza się do instrumentów dętych, a w tej grupie do instrumentów języczkowych, ściślej zaś do rodziny klarnetów, w której dudy stanowią zam-kniętą podgrupę, ponieważ są instrumentem zadymanym nie bezpośrednio usta-mi, ale za pomocą specjalnego zbiornika powietrza. Zbiornik powietrza może być nadymany ustnie lub mechanicznie (za pomocą mieszka/dmuchawy); pi-szczałki zaś bywają wiercone cylindrycznie i wówczas posiadają stroik typu klarnetowego (typ wschodnioeuropejski, tj. dudy wielkopolskie, sierszenki, ko-zioł, gajdy istebniańskie, dudy podhalańskie), albo też konicznie, a wówczas stroik ich jest typu obojowego (typ zachodnioeuropejski, tj. dudy szkockie, bretońskie, hiszpańskie).[2]